اسكاج

..امشب از خودم سیرمتو هم بی شک دیگه سیریمن ،دل کندم از توباهمه اشکایی که دیدی ....صدام غم داره ، تب دارهتو غماشو یک به یک بشمارنبین چشامو خیسه بازدست کم میگیری امبازاینبار ؛.صدام فریاده ، فریادهدلم غم داره ، غم دارهتو روزت با شبتفرق دارهدلت حیف با من انگار ،لجدااارهههه ....بیمار روی تختممواظب باش منم مسرینمی خوام دردسرت باشمتو انگار با اون ؛دو تا جفتین .....  |+| نوشته شده در  دوشنبه یکم اسفند ۱۴۰۱ساعت 2:48&nbsp توسط شیواخزايي (بماني)_ماریا  |  اسكاج...ادامه مطلب

اسكاج...

 

بیا شعر نخوانیم

شعر خوابهایمان را می دزدد
ترسمان را نه،،

ما می ترسیم
می ترسیم زندگی به ساعت ۲۴ نرسیده
به صبح برسد
با کتابها و شعرهای سارق
بی خوابهایی که تو مرا به خانه می رساندی
با قهر دستهایی که از انگشتانت پیدا بود،،

 

یلدایت مبارک*

اسكاج...

 در کوچه باغدرختی هستمبا نرده هایی که به سمتم تیر آهن کشیده اند-بی ملاقاتی-و از باغ به پیاده رو تبعیدم کرده اندکه در زمستانتگرگ شانه هایم را ساقط کنددر دودبا جای پاهاو لاستیک ماشینهایی که مرا به نشناخ اسكاج...ادامه مطلب

 

مانده ام با ديوارهاي نيمه تمام
كه بار يك خانه ی جهنمی بدون پنجره را بدوش مي كشد

كه آجرهاش روي هم
روز به روز
به بالا
و گاهي به پايين پرت مي شوند؛
كه كوچه را از آژير آمبولانس پر کنند .

خانه به بشت بام كه رسيد
جواني ام قصد دارد
به كوچه خودش را بيندازد
كه آجرهاش اسمش را گذاشته بودند
"بهشت".

 

اسكاج...

 

بر دوشم سنگینی می کنم

مثل یک چوب لباسی
در یک کمد

- با لباسهای زیادی که یکی دو تا نیستند-

و هر از گاهی صاحب کمد
با خوشحالی
از برگشت خرید لباسی
سنگینی این بار را بیشتر می کند.
.
.

مگس می شوم و به وز وز می افتم،،

 

اسكاج...

 

 

 

سرم با چشمهایم را
کنار شومینه
_ که دیگر نمی سوزد _
در خواب جا میگذارم

دستانم را در کشوی لباسهایی که تایشان باز نشده

و پاهایم که جای دزدها از پنجره فرار کرده اند _از راههایی که پلیس هنوز ردشان را نزده_

من اکنون
نیم تنه ای بیشتر نیستم

و تنها کاری که از نیم تنه ساخته است
جای لاستیک غلت بخورد
روی ویلچر،، 

 

اسكاج...

انگشت های نامه نشده انگشت های به حرف نیامده   آمده بندهای بی بند و بار که می شکنند و دوباره به حالت اولشان برمی گردند جان سختان این کره ی خاکی زمین شکنان آسمان دران     آه چه کسی ریختن این همه خون را اسكاج...ادامه مطلب

من با تو در یک گور خفته ام گورکن تنها شاهدمان است   و سنگها جانداران زبان بسته که مردن را از ما آموخته اند و سوگواری را از خودشان     بگذار سنگها بگویند غمی نداریم بگذار بگویند ما نرسیدن را همان رسیدن اسكاج...ادامه مطلب

 

ذهن شاعر شبيه اسكاجه

كه سفيد مي كنه ته ديكا رو

نه نميخوام اسكاج باشم

نه نميخوام ديكه سياهي رو ,,

اسكاج...